• Welcome to Forum graficzne Burning-Brushes.pl. Please log in or sign up.
 

Laserunek - malarstwo olejne i akrylowe

Zaczęty przez Annoyer13, Marzec 13, 2023, 13:06:53

Poprzedni wątek - Następny wątek
Laserunek to przezroczysta lub półprzezroczysta warstwa farby, która zmienia ton lub barwę niższych warstw obrazu, szczególnie w przypadku malarstwa olejnego. Pochodzenie nazwy nie jest jasne, ale może pochodzić z języków romańskich, takich jak lazur, oznaczający błękit oraz przejrzyste, jasne barwy.

Historia stosowania laserunku sięga średniowiecza, kiedy używano bardzo rozcieńczonych temper lub gwaszy. Jednak dopiero wraz z rozwojem malarstwa olejnego laserunki stały się powszechne. Aż do końca XVII w. i wprowadzenia techniki alla prima, laserunki były integralną częścią techniki olejnej.

Jak uzyskać efekt laserunku?


Efekty uzyskiwane za pomocą laserunków są częściowo nie do uzyskania przy użyciu innych technik.

Głębia i niesamowicie piękne barwy warstw laserunkowych są nie do naśladowania. Pracochłonność tej techniki doprowadziła do jej zaniku w XVIII wieku, choć próby jej odtworzenia w czasach romantyzmu i neoromantyzmu nie zawsze były udane. Aby uzyskać efekt laserunkowy, dawniej używano słabo kryjących pigmentów, takich jak naturalna ultramaryna, sjena palona, terre vert.

Dzisiaj farby laserunkowe, ze względu na mały popyt, są trudniej dostępne i droższe od zwykłych farb olejnych. Są wykonane ze sztucznych barwników organicznych lub (rzadziej) z nadzwyczaj drobno zmielonych pigmentów mineralnych.

Laserunek akrylowy


Laserunki są tworzone poprzez rozcieńczenie farby akrylowej. Farbę można rozcieńczyć za pomocą płynu lub medium do farb akrylowych. W większości przypadków media akrylowe są zbyt gęste, aby stworzyć skuteczny laserunek, więc często dodaje się wodę. Media akrylowe nie są wymagane do tworzenia laserunku (ale mogą pomóc). Wystarczy dodać wodę do farby akrylowej, co często pozwoli uzyskać farbę odpowiednią do namalowania laserunku.


Laserunek olejny


W szczytowym okresie rozwoju malarstwa flamandzkiego XVII wieku technika budowania obrazu olejnego wyglądała następująco: podkład drewniany lub płócienny kładziono z grubą warstwą chłonnej, kredowej, gipsowej lub bolusowej zaprawy, barwionej w masie lub powierzchniowo na ciemny szary lub brunatny kolor. Następnie przenoszono szkic obrazu i modelowano światłocień monochromatycznymi temperami.

Do osiągnięcia ostatecznego efektu konieczne było nałożenie kilku (a w szczególnych wypadkach kilkunastu) warstw laserunków. Praca nad obrazem polegała na nakładaniu kolejnych warstw nadmalunków, uzupełnianych czasem kryjącymi fragmentami. Zasadą było unikanie nadmiaru czerni, jako niszczącej efekt prześwitywania tła i brudzącej farby, a także bieli, zarezerwowanej dla najjaśniejszych świateł obrazu.

Na koniec nakładano na obraz cienką warstwę barwnego werniksu, imprimitury, która nadawała ton i determinowała paletę barwną przyszłego obrazu. Laserunek nadawał iluzyjności w cieniach i światłocieniach, w szczególności w cieniach ciepłych przeciwstawnych do zimnego światła. Obrazy takie charakteryzowały się dużym realizmem, a stosowanie techniki laserunkowej eskalowało ich iluzyjność wizualną. Rembrandt był mistrzem w osiąganiu tych kontrastowych efektów.


Wielokrotne powtarzanie kłamstwa nie czyni go prawdą.